Narzędzie do ratowania ludzi
W Konstytucjach zgromadzenia siostry mają zapisane zobowiązanie: „Wszystkie modlitwy, prace i umartwienia niech ofiarują za Kościół święty, nawrócenie grzeszników i zadośćuczynienie za grzechy mieszkańców miast”. Dlatego za wszystkich pogubionych na ścieżkach życia i zniewolonych przez „dobra” współczesnego świata wciąż wynagradzają modlitwą i ofiarą. W duchu św. Franciszka z Asyżu, podejmują naprawę Domu Bożego, pamiętając że duchowe odrodzenie Kościoła i powrót do Jego pierwotnego, ewangelicznego obrazu, wymaga najpierw osobistego nawrócenia. Wszelką zmianę zaczynają więc od siebie, kontemplując Chrystusa objawiającego miłość Boga Ojca. Z tego zapatrzenia rodzi się ewangeliczna droga świętości niepokalanek, na którą zapraszają swoich bliźnich.
Apostołki Maryjnego zawierzenia
Swojej Maryjnej drogi siostry uczą się w szkole św. Ludwika Grignion de Montfort. Jego doskonałe nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny upowszechniają we wszystkich środowiskach zamieszkania i pracy. Uważne na jego wskazówki, wpatrują się w Maryję i wszystko czynią razem z Nią. Każdego dnia medytują słowo Boże, rozważając ziemskie życie Jezusa i Jego Matki. Maryi powierzają życie własne i innych ludzi, by Ona czyniła je dziękczynieniem Bogu i miejscem działania Jego łaski. Pamiętając, że „Nikt nie zbawia się sam” (EG 113), siostry niosą w swojej modlitwie bliskich, współpracowników i całe zastępy osób zaledwie spotkanych − każdego człowieka zawierzając Jezusowi przez ręce Maryi. W ten sposób każdemu wskazują najkrótszą i najprostszą drogę do świętości − przez Maryję do Jezusa.
Dyskretna obecność
Siostry niepokalanki, wierne zamysłowi Założyciela, nie ujawniają swojej tożsamości i bez zewnętrznych oznak stanu zakonnego, tworzą wspólnoty życia oddanego na wyłączną służbę Bogu. W codziennym postępowaniu kierują się Ewangelią i własnym przykładem pokazują, że naśladowanie Chrystusa jest możliwe również dzisiaj. Przez pracę wśród mieszkańców miast uświęcają rzeczywistość − wnoszą w nią ducha modlitwy i przemieniają świadectwem swojej obecności, wzorowanej na zwykłym, codziennym trudzie Świętej Rodziny i życiu Jezusa, ukrytym w tajemnicach wcielenia, odkupienia i Eucharystii. Ślubowane rady ewangeliczne i codzienność przeżywana we wspólnocie siostrzanej są odpowiedzią na Boże zaproszenie: przyjdź i chodź za Mną! (Mk 10,21).
Aniołowie opiekuńczy ludzi miast
W apostolskiej posłudze Założyciel przekazał siostrom zadanie stawania się aniołami opiekuńczymi ludzi miast. Jak niebiescy posłańcy, niepokalanki pomagają ludziom w zbliżaniu się do Boga, głoszą Jego słowo i walczą ze złem. Wspólnoty sióstr, rozsiane wśród miast i miasteczek, stają się prorockim znakiem i zaczynem Bożego Królestwa. Do domu Ojca mają więc przyprowadzić wszystkich zaproszonych. Dlatego siostry wychodzą do ludzi i z nimi pracują w przedszkolach, szkołach, szpitalach, zakładach opieki, biurach, kuchniach, przy parafiach, by przykładem uczciwego postępowania i posługi ukazywać świętość życia dotkniętego łaską, pozostającego w zasięgu Bożego głosu (por. VC 40).