Pytasz mnie, czym jest powołanie?
Jak wskazuje sama konstrukcja tego słowa – jest czymś po wołaniu. Trzeba tylko zadać sobie pytanie, kto jest autorem tego wołania. I jeśli w tym kluczu sobie odpowiemy, okaże się, że to tajemnicze wezwanie jest spoza nas. Niby wpisane
w serce konkretnego człowieka, ale wołającym jest Ktoś inny.
Jeśli spojrzymy na powołanie stricte zadaniowo, będziemy szukać w sobie predyspozycji do konkretnego zawodu – lubię rysować, to może spróbuję swoich sił np. w architekturze.
Jedno jest pewne, warto się nad sobą zastanowić, poznać siebie, swoje upodobania i pasje i iść za tym. Bóg pragnie, abyśmy byli szczęśliwi w tym,
co robimy i kim jesteśmy.
Można też spojrzeć na powołanie, jako wybór stanu życia. Miejsca, gdzie we współpracy z Bogiem chcę przeżyć swoje życie. I tak mówimy o powołaniu do małżeństwa, kapłaństwa, życia zakonnego czy samotności.
Gdzie szukać powołania?
Jako ludzie wierzący szukamy odpowiedzi u Boga jako tego, Który stworzył świat i nim kieruje z MIŁOŚCIĄ… Wtedy dopiero w ciszy naszych serc rozpoznajemy, który ze sposobów życia mnie dotyczy.
Powołanie jest więc żywym, realnym dialogiem Boga i człowieka:
z inicjatywą wychodzi Bóg, a obdarzony darem wolności człowiek staje wobec szansy przyjęcia tego niczym niezasłużonego zaproszenia.
W poczuciu wdzięczności można tylko podjąć swoją życiową drogę. Wówczas nie widzi się w Bogu tyrana, który chce mnie do czegoś zmusić, ale kochającego Ojca, który wychodzi jak do Abrahama i mówi: spójrz na gwiazdy, tyle masz możliwości, każda jest dobra, we wszystkich będę Ci błogosławił, ale mam dla Ciebie DROGĘ najkrótszą… czy ją podejmiesz?
Jak odczytać powołanie?
Tak też odczytujemy powołanie do życia zakonnego, jako wezwanie Boga do wyboru takiego sposobu życia. Wezwanie to musi przeniknąć myśl i wolę człowieka, do którego jest skierowane — tak, aby w rezultacie wpłynęło na jego postępowanie
i na kształt jego całego życia. Dlatego ten powoływany przez Pana człowiek potrzebuje odpowiedniej przestrzeni życiowej, a przede wszystkim atmosfery,
w której mógłby sobie uświadomić swoje powołanie i zacząć je realizować.
Co z wolnością?
W dialogu powołanego z Bogiem, człowiek bierze udział jako istota obdarzona zupełną wolnością. Wolność jest zatem istotnym czynnikiem powołania. Gdy człowiek pozytywnie odpowiada na głos powołania, wolność przejawia się jako głębokie, osobowe przylgnięcie do Boga, jako oddanie się z miłością, a raczej jako oddanie daru Ofiarodawcy, czyli powołującemu Bogu, jako ofiara. Nie mogą istnieć powołania, które nie są wolne, to znaczy nie są spontanicznym oddaniem siebie, świadomym, wielkodusznym, całkowitym. Nazywamy to ofiarą – na tym praktycznie polega cały problem. Wolność zostaje wystawiona na najwyższą próbę, właśnie próbę ofiary, wielkoduszności i poświęcenia.
Co może pomóc w odkrywaniu powołania?
Dlatego warto podczas rozeznawania pozwolić, aby ktoś nam pomógł odkryć głos Boga i go zweryfikować. Dobrze w tej kwestii poradzić się drugiego człowieka. Może to być kapłan, osoba konsekrowana, ale też osoba świecka, wierna swojemu powołaniu – np. małżonkowie, z którymi młodzi ludzie mogą porozmawiać o małżeństwie.
Spojrzenie drugiego człowieka pokazuje nam, co jest ważne, aby to podjąć, ale też obiektywizuje pewne sprawy, poznajemy inną perspektywę dla swoich rozterek i lęków. Taka osoba towarzysząca nie tyle „odczytuje” wolę Boga, ale staje się niejako świadkiem relacji między poszukującym a powołującym – Bogiem.
Jeśli potrzebujesz porozmawiania o swoich wątpliwościach, miejsca, gdzie będziesz mieć przestrzeń na spotkanie z Bogiem przy sercu Maryi… zapraszamy! Nasze wspólnoty są otwarte.
Karolina
Masz pytania?
Nie możemy dać Ci powołania, ale możemy pomóc Ci je odkryć!
Jeśli zastanawiasz się nad swoją życiową drogą, szukasz odpowiedzi, do czego powołuje Cię Bóg; jeśli chcesz pogłębić swoją wiarę i bardziej poznać Maryję…
Zapraszamy Cię na skupienia lub „weekendy w naszych wspólnotach”.
Numer kontaktowy 502 102 358